Van der Vegt werd in 1953 in het Overijsselse dorpje Dalfsen vlak naast een boerderij geboren en groeide op tussen de dieren, de weiden en de schuren. Hij is zelf amper anderhalve kip hoog als hij al begint te tekenen. Op z'n 21e wordt hij dan ook zondermeer aangenomen op de Groningse Academie Minerva en krijgt ondermeer les van Mathijs Röling en Ben van Voorn.

Nauwelijks een jaar na het verlaten van de academie brandt zijn atelier in Groningen tot de grond af. De buitenmens maakt dan een even merkwaardige als vruchtbare sprong naar Amsterdam en omstreken, naar een atelier/woning in de drukke Jordaan èn naar een atelier/stal in het landelijke Ruigoord, vol dieren, weiden en schuren. Hij heeft er zijn paard en zijn verf en haalt in galop de verbrande tijd in. Er ontstaan vele series: bloemen, dieren, stillevens en naakten in alle huidskleuren. Alles in vliegende vaart geschilderd, op tien vierkante centimeter of tien vierkante meter, formaat is bijzaak en de verf krijgt nauwelijks de tijd om te drogen.

Als de eeuw wisselt laat hij zijn verwarrende voornaam vallen, want bij "bloemschilderijen van Hennie" doemt gemakkelijk een beeld van waterige huisvlijt op. Wat rest, is het strijdbare Van der Vegt. Een brutaal schilder. Soms gaat hij op z'n bek, maar veel vaker deelt hij rake kleurklappen uit. In Ruigoord voelt hij zich thuis; vrijplaats voor strijdbare types, al blijft hij half deelnemer, half toeschouwer.

Onlangs is hij er begonnen aan zijn nu al vermaarde Ruigoordvariaties. Eén voor één doemen ze op: lieden van volstrekt diverse pluimage die op het erf van Ruigoord rondscharrelen. Van der Vegt zet ze neer voor zijn veldezel en legt ze zonder veel omhaal van verf vast in de ruimte van hun vrijheid.

Al wat nodig is, is een waakzaam oog en een hand die de teugels vrijelijk viert, maar op tijd weet aan te trekken.

bron: www.robmohlmann.nl

'...Van der Vegt is geen anatomisch tekenaar die ieder vezeltje afzonderlijk tekent, maar een kunstenaar die ons de natuur aan den lijve laat voelen met zijn fantastische impressies. Het woord impressie roept ogenblikkelijk herinneringen op aan het impressionisme. Een aantal van zijn werken heeft inderdaad dezelfde kleurrijkdom als de late werken van Monet en ook het formaat lijkt er op. Toch is het vooral het formaat waarin veel van Van der Vegts schilderijen afwijken. Het sterk uitvergroten van zaken, zoals hij doet in zijn bloemenschilderijen, past niet bij het traditionele impressionisme en houdt meer verband met andere ontwikkelingen, met name uit de hedendaagse schilderkunst. Op het eerste gezicht zijn ze de eenvoud zelve, maar de schijn bedriegt enorm. Van der Vegt legt zijn ziel in deze werken....'

Jan van Laarhoven, directeur Noordbrabants Museum, Den Bosch