Rob Møhlmann geboren in 1956 heeft het precies 6 weken uitgehouden aan Academie D'Witte Lelie te Amsterdam. Niet gehinderd door enige kennis schilderde hij aanvankelijk alles wat los en vast zat, maar kwam al binnen twee jaar op het stilleven uit. Hij koos vooral het alledaagse: een vuilnisbak, een plastic zak, een brommer.

Door zijn geïsoleerde positie kon het gebeuren dat hij van 1982 tot 1993 werkte aan een stillevenserie met telkens één en hetzelfde conservenblik als onderwerp. Deze 124 schilderijtjes (allemaal even groot) zijn in feite één schilderij, maar voor het eerst wordt de in de schilderkunst de altijd ontbrekende factor tijd duidelijk zichtbaar.
Behalve een emotioneel of puur schilderachtige uitgangspunt, kent dit werk ook een sterk rationele inslag. Zo onderzoekt hij bijvoorbeeld in een serie van vijf wat er gebeurt als het blikje één meter valt.

Møhlmann maakt vaker series omdat hij vindt dat de werkelijkheid voor één beeld vaak te complex is, dat er onnoemlijk veel meer over te zeggen valt. Voortdurend is hij in de weer met de drie w's: werkelijkheid, waarnemen en weergeven. Soms is dan ook nauwelijks te zien waar het geschilderde ophoudt en de werkelijkheid begint.
De "pulkfactor" in zijn werk is hoog; velen voelen of het toch niet echt is. Dit trompe l'oeil effect is echter niet gezocht, maar onvermijdelijk. Als puur realist schildert hij zijn stillevens consequent in een schaal van 1:1 tot de werkelijkheid.

Møhlmann leverde een aparte bijdrage aan het stilleven d.m.v. zijn vele "bovenafjes". Dit zijn stillevens loodrecht van boven bezien. Een moeilijk uitgangspunt, want een kom wordt een cirkel, een doos een rechthoek, maar boeiend vanwege juist deze abstracte ondertoon. Moeilijk, omdat de schilder ook langer moet onthouden wat hij aan zijn voeten waarnam en daarbij is het voortdurend bukken en overeind komen zeer inspannend. Bovendien is het lastig om zonder de steun van coulis-achtige toepassingen (het één gaat gedeeltelijk schuil achter het ander) diepte te creëren. Vandaar misschien dat er in de kunstgeschiedenis niet of nauwelijks een voorbeeld te vinden is.